Mesto:
Grad Smederevo je sedište Podunavskog okruga. Nalazi se na obalama Dunava u severoistočnom delu Srbije. Prema popisu iz 2011. bilo je 64.175 stanovnika (prema popisu iz 2002. bilo je 62.805 stanovnika). Šire područje grada Smedereva ima 108.209 stanovnika. Smederevo je sa izgradnjom Smederevske tvrđave 1430. postalo prestonica Srpske despotovine pošto je Beograd, dotadašnja prestonica, vraćen Ugarskoj 1427. godine. Smederevsku tvrđavu je osnovao tadašnji srpski despot Đurađ Branković. Smederevska tvrđava je tada predstavljala najveću ravničarsku tvrđavu u Evropi. Smederevo je danas veliki industrijski centar. Grad je poznat po još nekim nazivima na drugim jezicima: lat. Smederevo, grč. Sfenterom, nem. Semendria, rum. Semendria, mađ. Szendrő, tur. Semendie Smederevo se u severoistočnom delu Srbije, na drugoj po veličini evropskoj reci Dunavu. Od prestonice Beograda udaljen je svega 46 km. Prvi pomen Smedereva nailazimo godine 1019. U povelji vizantijskog cara Vasilija II kada je ovde uspostavljena jedna od episkopija novostvorene Ohridske arhiepiskopije. Sledeći pisani pomen o Smederevu nalazi se i u povelji kneza Lazara iz 1381. godine, u kojoj se spominje manastir Ravanica i sela i imanja koja poklanja „u Smederevu ljudini Bogosavu s općinom i s baštinom―. Naselje dobija na značaju tek u XIV veku sa povlačenjem srpske države na sever pred turskim naletima. 1427, nakon smrti svog prethodnika Stefana, despot Đurađ Branković je po prethodno utvrđenom dogovoru morao da ugarskom kralju vrati Beograd. Kao grad sa tradicijom prestonice Smederevo se izdvojilo odmah po izgradnji Smederevske tvrđave 1430. godine. Sve do 1459. Godine grad je bio sedište Despotovine na čelu sa despotom Đurđem Brankovićem. Nakon toga grad potpada pod vlast Turaka. Iako je razoren u sukobu 1459, Turci uviđaju njegov izuzetno povoljan položaj na Dunavu i dograđuju utvrđenje sada za svoje potrebe. Tokom dugog perioda bio je sedište Smederevskog sandžaka, sve do dolaska Austrijanaca 1718. 1739. Grad je opet pod Turcima. Međutim razvoj grada za vreme Austrougara nastavljen je otvaranjem prve osnovne škole 1806. godine, za vreme Prvog srpskog ustanka. U tovreme u gradu je osnovan Praviteljstvujušči sovjet, na čelu sa Dositejem Obradovićem i Smederevo je ponovo postalo prestonica. Pod nemačkom okupacijom, 5. Juna 1941. Smederevo je doživelokatastrofalnu eksploziju. Eksploziju je izazvala municija koju su okupatori prevozili železnicom i skladištili u tvrđavi.
Tom prilikom poginulo je preko 3.000 ljudi, a ceo grad je bio porušen i delom zatrpan zemljom. Sa početka 20. veka grad je brojao 7.000 stanovnika, a danas prema poslednjem popisu iz 2003. godine ima 62.900 stanovnika u gradu i 116.000 u selima ubraja se u deset najvećih gradova u zemlji. Na širem području grada, računajući i sedam prigradskih naselja, Smederevo broji 77.808 stanovnika (po popisu iz 2002. godine. Karađorđev dud je spomenik prirode – botaničkog karaktera ali i znamenito mesto iz istorije Smedereva. Pod ovim stablom je 8. Novembra 1805. godine vožd Karađorđe, vođa Prvog srpskog ustanka, u prisustvu srpskih starešina i ustanika primio ključeve Smederevske tvrđave od turskog zapovednika grada, dizdara Muharema Guše. Predaja ključeva je izvršena na svečan način, jer su Turci ostavili Srbima mnogo topova i municije, a Karađorđe im je dozvolio da izađu iz Smedereva sa vojnim častima i sitnim oružjemi da lađama odu niz Dunav u Vidin, u Bugarsku. Postoje mnoga mišljenja o značenju toponima Smederevo. Italijanski istoričar Antonio Bonfini (1427.– 1503.) u svome delu Rerum Hungaricarum decades IV cum dimidia navodi da ime Smedereva potiče od Svetog Andreje (inače, mađarski naziv za Smederevo koji se do danas zadržao u ovom jeziku je Szendrő). Postoji mišljenje da je toponim Smederevo složenica dve reči: smet i drevo zbog izrazito gustih hrastovih šuma na ovom području. Toponim Smederevo po nekim izvorima vuče poreklo od srednjovekovnog muškog imena Smender. Mnogi autori smatraju da je poreklo ovog toponima iranskohazarskog porekla. U prevodu sa iranskog Semender znači krajnja vrata. Upravo tako se zvao i hazarski grad koji se nalazio na jugozapadnoj obali Kaspijskog jezera. Krajem X veka Hazarsko carstvo nestaje i mnogi stanovnici Semendera, bežeći pred najezdom osvajača, uputili su se u naše krajeve, nazivajući svoja nova naselja imenima svojih ranijih prebivališta. U gradu se nalazi Karađorđev dud, Muzej u Smederevu, Centar za kulturu Smederevo, radio Smederevo… Smederevo ima više spomenika kulture među kojima su Smederevska tvrđava, Crkva Svetog Georgija u Smederevu, zgrada Okružnog suda u Smederevu, zgrada Opštinskog doma u Smederevu, crkva Uspenja Presvete Bogorodice na Starom smederevskom groblju i drugi. U centru grada je Narodna biblioteka Smederevo. Nakon Drugog svetskog rata, Smederevo je dobilo značajnu ulogu kao administrativni centar. Pre toga Smederevo je sa svojom oblašću pripadalo Dunavskoj banovini (sedište Novi Sad). Tokom Drugog svetskog rata Smederevo je bilo sedište dela Dunavske banovine koji je bio okupiran isključivo od strane Nemačke vojske (Šumadija, Braničevo i Banat, koji je kasnije ustanovljen kao posebna autonomna regija pod vlašću banatskih Nemaca). Od 1945. godine novostvorena država FNRJ (Federativna Narodna Republika Jugoslavija) a potom i SFRJ (Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija) podeljena je na oblasti (krajeve) čiji su sastavni delovi bile opštine. Smederevo je posle 1945. godine postalo sedište Smederevske oblasti, koja je obuhvatala grad Smederevo (naselje Smederevo i njemu gravitirajuća pripadajuća naselja — današnjaprigradska naselja) i još 7 opština.
Smeštaj:
Učesnici:
RK Metaloplastika – Šabac
Iako se za hazenu, kako se tada nazivao rukomet, u Šapcu saznalo već posle Prvog svetskog rata, masovnije bavljenje ovim sportom u gradu na Savi počelo je pre 60 godina. Na inicijativu profesora Aleksandra Kerkovića veliki rukomet najpre su prihvatili učenici Gimnazije. U toj školi, početkom pedesetih godina, prvi put su demonstrirana i pravila tzv. malog rukometa. Da ga prihvate, učenike je podsticao nastavnik Milan Antonić. Ipak, za početak razvoja rukometnog sporta u Šapcu i okolini obično se uzima 1958. godina. Tada je u Prnjavoru održano prvenstvo društava ―Partizan‖ sreza Šabac. Od šabačkih rukometaša koji su tu igrali kasnije je oformljena rukometna sekcija ―Partizana‖, a zatim i klub. Sve veća popularnost ovog sporta doprinela je da se 1960. godine formira gradska liga. Takmičilo se osam ekipa, Najbolji igrači, među kojima su preovlađivali gimnazijalci, bili su i prvi članovi rukometne sekcije Društva za telesno vaspitanje ―Partizan‖. Počela je da deluje 1961. U okviru reorganizacije društva, godinu dana kasnije, rukometna sekcija prerasla je u klub. Prvi predsednik bio je LJubomir Kurtić, a prvi trener – Živko Mijailović, nastavnik fizičkog vaspitanja. Te, 1962. godine rukometaši Partizana iz Šapca startovali su i u zvaničnom takmičenju. U prvoj utakmici Beogradske zone, u oktobru 1962, pobedili su Jedinstvo iz Uba sa 20:15. U ekipi su bili Vasilić, Radnić, Tajsić, Čergić, Pantelić, Mitić, Pavić, Lazić i Božanić. Pod nazivom Partzan šabačkin 8 rukometaši takmičili su se šest godina. Suočeni sa hroničnom besparicom, čestim smenama trenera i nedostatkom uslova za rad, Božanić, Pavić, Jerotić, Savić, Antonijević, Radovanović, Lekić, Aleksić i ostali igrali su sa promenljivim uspehom. Plasman u Srpsku ligu nije doprineo da se uslovi poboljšaju. Posle odlaska na studije u Beograd nekoliko najboljih igrača napustilo je klub. NJihova mesta zauzeli su gimnazijalci Damnjanović, Cvejić, Amidžić, Lončarević, Pajić, Milunić i drugi. Pod novim imenom – Mačva ponovo su izborili povratak u republičku ligu. Ali, reorganizacija takmičenja bila je uzrok što su se uskoro ponovo našli u najnižem rangu. U leto 1970., kada je mladoj i talentovanoj ekipi pretilo rasulo, u pomoć je priskočilo Industrijsko preduzeće Metaloplastika. Dogovoreno je da preduzeće preuzme finansiranje takmičenja, da većinu članova uprave čine članovi tog kolektiva i klub nosi naziv Metaloplastika. To je i ozvaničeno na vanrednoj Skupštini kluba, 27. avgusta 1970. Odlučeno je da klupske boje budu plava i bela. Za predsednika je izabran Aleksandar Trifunović, direktor Metaloplastike. Pod njegovim rukovodstvom ovaj klub i rukometni sport u Šapcu ostvarili su izuzetna dostignuća. Formiranje rukometnog pogona Metaloplastike, kako se tada često nazivao klub bilo je prelomno. Rasterećeni finansijskih briga šabački rukometaši su bez poraza osvojili prvo mesto u Posavsko – podunavskoj zoni. Pod rukovodstvom trenera Slobodana Pavića Metaloplastika je u kvalifikacijama izborila plasman u Jedinstvenu srpsu ligu. Ekipi su se pridružili Mijatović, Živanović, Medenica i nešto kasnije Smiljanski iz Beograda, Spaho i Đukanović iz Loznice i drugi. Sa pojačanim sastavom i novim trenerom Miladinom Stanisavljevićem iz Beograda Šapčani su u Jedinstvenoj srpskoj ligi proveli dve sezone. Ubedljivo, prvo mesto osvojili su u sezoni 1972/73. Od mogućih 60 u svoj konto uknjižili su čak 52 boda! Plasman u Drugu saveznu ligu bio jepodstrek igračima i rukovodstvu Metaloplastike da stalnom napretku rukometa u svom gradu daju novi doprinos. Da bi se to ostvarilo upućen je poziv afirmisanim rukometašima koji su ponikli u Šapcu da se vrate u matični klub. Presudan značaj imao je dolazak Petra Fajfrića, zlatnog olimpijca iz Minhena i Lazara Aleksića, člana Crvene Zvezde. Ekipu su pojačali i Andrić iz Valjeva i Radivojević iz Bačke Palanke. Iako je bilo predviđeno da se u borbi za ulazak u Prvu saveznu ligu sve snage koncentrišu tek za dve – tri godine, prilika za to odmah je iskorišćena. Šabački rukometaši su se tako – reći, prošetali kroz Drugu ligu. Ni nekoliko nekadašnjih prvoligaša nisu bili prepreka. Uz podršku sa uvek punih tribina stadiona za male sportove u Šapcu, Metaloplastika je u 26 utakmica zabeležila 20 pobeda. Sa 7 bodova više od drugoplasiranog Borca iz Uroševca šapčani su izborili mesto u društvu najboljih. Te, 1974. posle 22 godine Šabac je ponovo dobio predstavnika najkvalitetnijeg takmičenja u zemlji. Ekipa Metaloplastike svrstala se među retke timove koji su za samo četiri godine prešli put od najnižeg do najvišeg ranga takmičenja. Taj uspeh postigli su: Pajić, Antonijević, Andrić, Jerotić, Fajfrić, Savić, Aleksić, Mijatović, Radivojević, Živanić, Damnjanović, Amidžić, Cvejić, Smiljanski, Novaković, Đukanović, Ralić, Stekić i trener Stanisavljević. Zahvaljujući pregalaštvu rukometnih radnika, sa Aleksandrom Trifunovićem na čelu i rezultatima, polako ali sigurno šabački rukometaši počeli su da dobijaju status koji su zaslužili. Pored preduzeća o klubu je počelo da brine i ceo grad. Sistematski rad na rešavanju životnih pitanja igrača (stanovi, zaposlenje i stručno usavršavanje) bio je sve uspešniji. U prvoj prvoligaškoj sezoni Šapčani su osvojili 26 bodova i deveto mesto. Bio je to solidan plasman tima u čijim su se redovima našli i povratnik Đorđe Lekić i Nišlije Živković i Pavlović. U toj i narednoj sezoni velika smetnja bio je nedostatak sopstvene hale. Rukometaši Metaloplastike svakodnevno su bili na točkovima. Trenirali su i kao domaćini igrali u Valjevu ili Beogradu. To je bilo iscrpljujuće, pa su Šapčani u sezoni 1975/76. došli nu situaciju da se grčevito bore za opstanak. Odlučujuća utakmica odigrana je u tek izgrađenoj hali sportova ―Zorka‖ u Šapcu, 9. maja 1976. U susretu sa Borcem iz Banjaluke, kojim je nezvanično otvoren taj sportski objekat, Metaloplastika je izborila nerešen rezultat (29:29). Na kraju prvenstva Borac je bio prvi, a Metaloplastika deseta sa 23 boda. Treću prvoligašku sezonu Metaloplastika je dočekala u podmlađenom sastavu i sa novim trenerom – Jezdimirom Stankovićem. Ukazao je šansu igračima omladinskog tima Rašiću, Đukanoviću, Isakoviću, Vukoviću, Simonoviću…Iako je smena generacija često rizična Šabački tim uspeo je da izbori, do tada najbolji plasman – šesto mesto. Golobradi rukometaši Metaloplastike počeli su da stiču i međunarodno iskustvo na turnejama u Francuskoj i SP Nemačkoj. U januaru 1977. omladinska ekipa Metaloplastike osvojila je prvo mesto u Srbiji i drugo u Jugoslaviji. Bio je to jedan od prvih nagoveštaja velikih uspeha šabačkih rukometaša. Njihove utakmice u zimu 1977. počela je da prenosi i televizija. Naredna sezona potvrdila je ispravnost orijentacije na mlade, talentovane igrače. Obeležavajući jubilej – 20 godina rukometa u Šapcu Metaloplastika je osvojila peto mesto. Šapčani su bili i veoma uspešni domaćini 18. turnira ―Trofej Jugoslavije‖. Boravak u Šapcu i igre brhunskog kvaliteta najpoznatijih rukometaša Evrope podstakli su i domaćine da ulože nove napore u stvaranju tima koji bi mogao da se pojavi i na evropskoj i svetskoj sceni. U sledeće dve sezone, neočekivano, Šapčani su se borili da očuvaju prvoligaški status. Stankovića je, najpre, zamenio Petar Fajfrić, a zatim je trener postao Sead Hasanefendić. U julu 1979. ekipi Metaloplastike se pridružio i Veselin Vujović, rukometaš iz Cetinja. Bio je to prvi od nekoliko mladih igrača čiji je dolazak doprineo stvaranju šabačkog šampionskog tima. Prvotimci su postali i omladinci Kuzmanovski, Ignjatović, Karanović i Čolić. Kada im se u leto 1980. pridružio i Mirko Bašić, mladi golman Partizana iz Bjelovara bio je zaključen spisak igrača koji su mnogo obećavali. Velike mogućnosti mladog tima potvrđene su u takmičenju za KUP Jugoslavije. Posle pobeda nad Vardarom iz Skoplja i pančevačkim Dinamom, u finalu u Celju savladan je tim Aero Celja sa 28:19. Prvi trofej, koji je omogućavao nastup i u zvaničnom međunarodnom takmičenju osvojili su: Karanović, Mijatović, Vukovič, Čolić, Novaković, Simonović, Jevremovič, Vujović, Isaković, Rašić, Kuzmanovski, Bašić, Đukanović i Memić. Treneri su bili Sead Hasanefendić i Vasilije Savić. Prvi nastup na evropskoj sceni (sezona 1980/81) bio je veoma uspešan. U takmičenju za Kup pobednika kupova Evrope Metaloplastika je stigla do polufinala. Eliminisala je Rapa iz Trondhajma (Norveška) i Elektromoš iz Budimpešte. Na domaku finala poklekla je u revanš susretu u Rostoku sa ekipom Empora. Prednost od 6 golova u prvoj utakmici u Šapcu nije bila dovoljna. Predstavnik DR Nemačke na svom terenu je pobedio sa sedam golova razlike. Veliko razočarenje nije omelo Šapčane da pod ponovnim rukovodstvom trenera Stankovića u domaćem prvenstvu zauzmu četvrto mesto sa 30 bodova. Sedmo takmičenje u društvu najboljih krunisano je najvećim uspehom. Predvođeni trenerima Đorđem Vučinićem u jesenjem i Zoranom Živkovićem u prolećnom delu prvenstva Jugoslavije (1981/82) Metaloplastika je ređala pobedu za pobedom. Naziv šampiona Šapčani su osvojili u velikom stilu. Sa 44 boda izjednačili su rekord Partizana iz Bjelovara. U 26 susreta doživeli su samo 2 poraza. Prvu titulu jugoslovenskog šampiona osvojili su: Bašić, Isaković, Vuković, Vujović, Rašić, Simonović, Čolić, Kuzmanovski, Tanasić, Karanović, Lukić, Milošević, Dražević, Ignjatović, Đukanović, Rosić i Spasojević. Treneru Zoranu Živkoviću pomagali su Aleksandar Pavlović i ―tehniko‖ Luka Božanić. U toj sezoni predsednik kluba bio je Sreten Filipović. Od tada šabački rukometaši još četiri puta uzastopno bili su najbolji u Jugoslaviji. U šampionskom timu mesta su našli i mladi Zlatko Portner iz Hrtkovaca i iskusni Jasmin Mrkonja iz Zavidovića. Predvođeni trenerom Aleksandrom Pavlovićem kome su pomagali i Zoran Živković, kao savezni selektor i pomoćni treneri Petar Fajfrić i Đorđe Lekić Šapčani su nizali rekorde u broju bodova. U sezoni 1984/85 osvojili su 47 bodova, a u prošlogodišnjem takmičenju (1985/86) čak 49! To je samo tri boda manje od mogućih 52. Veliko je pitanje da li će ikada biti nadmašeno ovo izuzetno dostignuće. Titule državnog prvaka omogućile su rukometašima Metaloplastike da se pet puta uzastopno bore i za Kup evropskih šampiona. U prvom odmeravanju snaga sa naboljim ekipama Evrope Šapčani su dogurali do polufinala. Eliminisali su tim Steaue iz Bukurešta i Honveda iz Budimpešte – prvake Evrope. Pobedonosni pohod prekinuo je snažni i iskusni tim CSKA iz Moskve. Pobeda u Šapcu sa šest golova razlike nije bila dovoljna za konačan uspeh posle revanša u Moskvi. U drugom pokušaju Metaloplastika je stigla do finala najjačeg klupskog takmičenja u svetu. Posle pobeda nad Kilom (SR Nemačka) i Honvedom iz Budimpešte 1984. u finalu šabačka ekipa srela se sa Duklom iz Praga. Šapčani su važili za favorite. Međutim, povreda Vujovića i manji broj spremnih igrača za takve okršaje omeli su ih da ispune očekivanja. S obzirom na to da je revanš susret u Šapcu završen istim rezultatom kao u Pragu, ali ovoga puta u korist Metaloplastike, pobednika su odlučili sedmerci. Iskusniji igrači Dukle imali su više nerava i neočekivano odneli pehar u Prag. Iako im je na domaku najvećeg uspeha izmakao toliko željeni trofej Šapčani nisu klonuli duhom. Kada su se ekipi pridružili Cvetković iz Beograda i starosedeoci Ignjatović i Lukić ponovo su se javile stare ambicije. U pripremama za susrete u Evropi treneru Pavloviću pomagao je savezni selektor Živković. Ta saradnja i izvanredne igre šabačkih rukometaša doprineli su da se Metaloplastika najzad, okiti titulom prvaka Evrope. Na pobedonosnom putu kroz Evropu (u sezoni 1984/85) da su bolji Šapčanima su morali da priznaju Škoda iz Plezna (Čehoslovačka), Steaua iz Bukurešta, FH iz Rejkjavika (Island) i u finalu Atletiko iz Madrida. Efektne i atraktivne igre Metaloplastike zadivile su ljubitelje rukometa i sporta i doprinele još većoj popularizaciji ove dinamične igre. Pred 14.000 gledalaca u revanšu finala u Madridu Metaloplastika je pobedila Atletiko sa 30:20 i pokazala superiornost koja nije zabeležena u finalima Kupa evropskih šampiona. Šapčani su osvojili pehar pariskog lista ―L’Ekip‖ bez ijednog poraza, sa najvećom gol razlikom u dve finalne utakmice (17) i najvećim brojem golova u jednom finalnom susretu (30). Mnogi su tada rekli: ―To mogu samo Šapčani. Prvu titulu šampiona Evrope osvojili su: Bašić, Isaković, Vujović, Vuković, Mrkonja, Portner, Cvetković, Milošević, Ignjatović, Tanasić, Lukić, Spasojević i Đukanović. Treneru Pavloviću pomagali su Živković i Fajfrić. Predsednik kluba bio je Dušan Maričić. Da su neprikosnoveni u Evropi šabački rukometaši potvrdili su i u sezoni 1985/86. Na putu do finala eliminisali su Borca iz Banjaluke, Magdeburg i tim Steaue iz Bukurešta. Mnogo teže nego što se očekivalo u dve finalne utakmice bili su uspešniji od ekipe Vibžeže iz Gdanjska, prvaka Poljske. Da zlatna generacija šabačkih rukometaša sa punim pravom nosi taj naziv potvrđuje i prava žetva medalja naše reprezentacije čiji su nosioci bili, upravo, Šapčani. Veliki doprinos osvajanju srebrne medalje na prvenstvu sveta u SR Nemačkoj, 1982. dali su Bašić, Isaković i Vujović. Među najzaslužnijim igračima za osvajanje zlatne medalje na Olimpijskim igrama u Los Anđelesu bili su i reprezentativci iz Šapca: Bašić, Isaković, Vujović, Vuković i Kuzmanovski. Prva četvorica, Mrkonja i Portner bili su kovači i zlata i prvog mesta na Svetskom prvenstvu u Švajcarskoj (1986).
RK Dinamo – Pančevo
Rukometni klub „Dinamo― iz Pančeva je osnovan 26. septembra 1948. godine, a kao osnivači kluba beleže se Margan Bogdan, Dejanović Vladimir, Jovančić Branislav i Đulizibarić Đuza. Već u prvoj deceniji postojanja, 1955. i 1957. godine, RK Dinamo je postao prvak Jugoslavije u velikom rukometu. Vicešampion države RK Dinamo je bio tri puta (1970. 1982. i 2017. godine), u polufinalu KUP-a SFRJ igrao je osam puta, a finalista Kupa SFRJ bio je 1972. godine. Rukometni klub Dinamo je tri puta osvojio pehar namenjen najboljem u KUP-u Vojvodine i to 2009, 2013. i 2016. godine. Takođe je bio prvak Prve lige, grupa Sever, 2014. godine nakon čega se Klub plasirao u Super B rukometnu ligu Srbije. U sezoni 2015/2016 RK Dinamo se, kao prvak SBRLS plasirao u Superligu Srbije i odmah, sledeće sezone, postao vicešampion države. U sezoni 2017/2018 RK Dinamo je, kao drugi predstavnik Republike Srbije, zabeležio debitantski nastup u regionalnoj SEHA – GAZPROM ligi. Klub je iznedrio veliki broj državnih reprezentativaca kao što su Krstić Milan, Perić Bogosav, Fajfrić Petar, Patić Dušan, Pokrajac Branislav, Fejzula Petrit, Kostić Boris, Kalina Milan, Perić Dejan, Milosavljević Žikica, koji su svi redom nosioci nacionalnih priznanja i osvajači medalja na velikim takmičenjima. Jedan od njih, Patić Dušan – Faksi je na svetskom prvenstvu, održanom 1955. godine u Zapadnoj Nemačkoj, proglašen za najboljeg igrača sveta u velikom rukometu. Veliki broj bivših igrača DINAMA je po završetku igračke karijere nastavio da se bavi trenerskim poslom, a najistaknutiji od njih su: Seneši Robert, Brodan Backo, Janković Ranko – Belmondo, Krstić Milan, Perić Bogosav, Pokrajac Branislav, Kecman Nenad, Čelar DŽogi, Vignjević Ilija, Đekić Milan, Marković Nikola, Perić Dejan, Milosavljević Žikica, sadašnji šef stručnog štaba Dinama Petković Ivan i aktuelni selektor ženske rukometne reprezentacije Srbije Obradović LJubomir. Neki članovi kluba ostvarali su zapažene karijere i kao rukometni radnici. Margan Bogdan je bio selektor ženske reprezentacije naše zemlje i generalni sekretar Rukometnog saveza Jugoslavije. Pupić Petar bio je istaknuti i priznati međunarodni sudija, predsednik RSJ i prvi čovek Rukometnog saveza Vojvodine. Nekadašnji prvotimac našeg kluba Lukić Radisav – Bata na mestu sekretara kluba proveo je 22 godine. U svojoj istoriji RK Dinamo je odigrao preko 500 međunarodnih utakmica u zemljama Evrope i Afrike. Trenutno je RK Dinamo lider u SRLS, bez ijednog poraza, a naše utakmice prati u proseku oko 800 gledalaca. U ovom trenutku, osim sjajnih rezultata u najvišem rangu, ponosni smo što u klubu rade sve selekcije, od pionira do prvog tima, što je, takođe, retkost u srpskom sportu.
RK Radnički 1964 – Kragujevac
Jula 2016. godine grupa entuzijasta, poznatih kragujevačkih privrednika i ljubitelja sporta predvođena Stavrom Raškovićem, jednim od tvoraca i bivšim direktorom ŽRK „Radnički―, odlučila je da osnuje Rukometno udruženje RADNIČKI 1964 i time ne dozvoli gašenje ovog sporta u gradu na Lepenici. Napravljen je “projekat” povratka kragujevačkih rukometaša u svoj klub i grad. Ekipa sastavljena isključivo od domaćih igrača trijumfalno je završila takmičenje u Prvoj ligi Zapad i plasirala se u savezni rang takmičenja – Super B ligu, u kojoj se sa uspehom takmiči. Od sezone 2017/18. u klubu egzistira i ženska ekipa čiju osnovu čini trofejna generacija 2002. godišta, četorostrukog šampiona Lige mlađih kategorija – grupa Zapad, koje se ove sezone takmiče u Prvoj ligi Zapad, što nas čini jedinstvenim klubom u Srbiji jer imamo i mušku i žensku takmičarsku ekipu. U klubu postoji i muški B tim koji igra Drugu ligu Srbije – grupa Kopaonik i služi za sticanje iskustva i razigravanje mladih igrača i njihovu pripremu za ulazak u Prvi tim. Ono što je važno napomenuti je da su sve 3 takmičarske selekcije najmlađe u svojim ligama i da su timovi gotovo stoprocentno sastavljeni od kragujevačkih rukometaša i rukometašica. Od 01. septembra 2017. pokrenuli smo naš najambiciozniji projekat do sada – BESPLATNU ŠKOLU RUKOMETA, što nas čini jedinstvenim na rukometnoj mapi Srbije. U okviru naše škole trenira i uči prve rukometne korake više od 150 dece sa kojima rade licencirani treneri, obučeni za rad sa decom tog uzrasta. Čelnici grada Kragujevca su prepoznali naš rad, trud, rezultate i poslovanje i od 01. januara 2018. godine klub je na nivou javnog preduzeća i promenio je status u “Sportsko privredno društvo Rukometni klub Radnički 1964”, što garantuje dugoročnu stabilnostCilj kluba je da naredne sezone obe takmičarske selekcije krenu u borbu za viši rang takmičenja a dugoročno da 2020. godine obe ekipe igraju najviši rang takmičenja i budu konkurentne za osvajanje trofeja i da Kragujevac i Radnički postanu rukometna prestonica Srbije.
RK Vojvodina – Novi Sad
1921. godine Novosađani su imali prvi kontakt sa rukometom. Rukomet ili tačnije ―Hazenu (sport veoma sličan rukometu, na neki način njegova preteča), u Novi Sad su doneli studenti sa školovanja u Pragu. Međutim, interesovanje za ovaj sport nije bilo poput onog vezanog za fudbal, pa je sekcija ―Hazene‖ ukinuta 1923. godine posle 2 godine postojanja. 1948. godine, posle drugog svetskog rata, dolazi do osnivanja muške rukometne sekcije RK ―Vojvodina. Tačan datum osnivanja je 9. avgust 1948. godine. Od 1948 do 1957 RK ―Vojvodina nastupa sa promenljivim uspehom u drugoj i nižim ligama – Pokrajinskoj i Međurepubličkoj. 1957. godine RK ―Vojvodina‖ dobija prvu pravu seniorsku ekipu. Bila je to prvorazredna senzacija. Kompletna prva garnitura ―Železničara‖ pristupila je mlađem gradskom rivalu. 1959. godine RK―Vojvodina‖ je nadomak Prve Lige SFR Jugoslavije, ali na kvalifikacionom turniru za popunu prve lige zauzeto je drugo mesto. 1972/73 godine RK ―Vojvodina‖ je dobila prvog profesionalnog trenera, ekipa se izborila za visok plasman i prvi put se plasirala u tadašnju Drugu ligu tadašnje SFR Jugoslavije. 1976. godine RK ―Vojvodina‖ se ponovo izborila za mesto u Drugoj ligi SFR Jugoslavije. Usledilo je nekoliko sezona varijabilnih rezultata iigara. 1987/88. godine RK ―Vojvodina― je postala prvak Vojvođanske super lige i kvalifikovala se u Prvu ―B‖ ligu-grupa sever. 1992/93. godine čelne pozicije u klubu preuzeli su novi ljudi. ―Vojvodina‖ je ubedljivo prva stigla na cilj Druge lige-sever, a neospornu vrednost su potvrdili na kvalifikacionom turniru za ulazak u Prvu ligu, održanom od 28. maja do 1. juna 1993. u Kikindi. Od sezone 1993. godine RK ―Vojvodina‖ je stalni član najvišeg ranga Državnog takmičenja u rukometu. 2004/2005 godine je sezona najvećih uspeha RK ―Vojvodina‖ koja se tada takmičila pod nazivom RK ―Vojvodina-Univerexport‖. Predsednik kluba bio je Bogdan Rodić. U istoj sezoni ekipa je postala Prvak Superlige i osvajač Državnog Kupa na finalnom turniru na Cetinju. Kuriozitet je da se neposredno nakon toga ‖Državna zajednica Srbija i Crna Gora‖ raspala pa je prelazni pehar ostao u trajnom vlasništvu RK ―Vojvodina. Osvojena je dupla kruna prvi put, nakon 56 godina od osnivanja kluba. 2006. godine osvojen je drugi put Nacionalni Kup na finalnom turniru u Čačku. 2006/2007 godine klub je na kraju sezone gotovo bio na ivici ispadanja iz Super lige. 2007. godine RK ―Vojvodina‖ dobija novu Upravu, na mesto predsednika kluba izabran je Milan Đukić. Klubu se uskoro vraća izvorni naziv i izvorni grb iz godine osnivanja. Menja se celokupni koncept rada kluba. Menja se sedište kluba i hala u kojoj se vrši trenažni proces i igraju utakmice. 2010/2011 godine RK ―Vojvodina‖ je postala osvajač Kupa Srbije, treći put u svojoj istoriji, na finalnom turniru u Novom Sadu. 2012/2013 godine RK ―Vojvodina‖ postala je drugi put Državni prvak Super lige Srbije, posle 65. godina od osnivanja kluba i 20. godina neprekidnog takmičenja u Superligi. Bio je to nestvarni niz i klupski rekord od 18. prvenstvenih i 3. Kup utakmice bez poraza. 2013/2014 godine RK ‖Vojvodina‖ je drugi put zaredom, a treći put u istoriji, postala Šampion Super lige Srbije. Te iste sezone osvojen je i Super Kup Srbije, kao i VI po redu Međunarodni memorijalni rukometni turnir ―Bogdan Rodić‖. 2014/2015 godina je za RK Vojvodina‖ najuspešnija sezona od njenog nastanka. Godina kada je Vojvodina pobrala sve domaće trofeje. Osvojena je titula državnog prvaka Superlige Srbije treći put zaredom, Kup Srbije, Superkup Srbije i Svesrpski Kup koji je po prvi put organizovan te godine, a igrao se u Republici Srpskoj. Sezona za pamćenje. 2015/2016 Vojvodina osvaja po četvrti put uzastopno titulu državnog prvaka – Superlige Srbije što nije pošlo za rukom nikom pre od raspada SFRJ. Osvojen je i Super kup Srbije i trofej Svesrpskog prvaka čiji su domaćini bili rukometni klub ―Vojvodina‖ i rukometni Savez Srbije. 2016/2017 Vojvodina osvaja po peti put uzastopno titulu državnog prvaka – Superlige Srbije čime je uvećala rekordan niz. Odbranjen je i Super Kup Srbije i trofej Svesrpskog prvaka. 2017/18 Vojvodina osvaja po šesti put uzastopno titulu državnog prvaka – Super lige Srbije u plej ofu za pamćenje. Titula je odlučena bukvalno u poslednjim sekundama, poslednjeg kola. Tako jeVojvodina zadržala dominaciju kakva nije viđena u srpskom rukometu, ako tome dodamo da su i istoj godini titulu osvojili i juniori i kadeti što nikad ranije u istoriji našeg sporta nije desilo. Osim bogate riznice trofeja, Vojvodina je dobitnik mogih društvenih priznanja, poput, Spartakove nagrade kao najprestižnijeg priznanja u AP Vojvodini, zatim Novembarska povelje Grada Novog Sada, čime je Vojvodina prvi sportski klub dobitnik takvog dragocenog priznanja, uz mnoga još druga društvena priznanja na nivou republičkih i lokalnih rukometnih saveza i sportskih asocijacija. RK ―Vojvodina‖ je danas savremeno organizovan klub, trenažni proces i utakmice obavlja u Sportskom centru ―Slana Bara‖ u Novom Sadu. U pogonu ima i sve mlađe uzrasne kategorije.
Osvajači Kupa Srbije
- – RK „Planinka“ – Kuršumlija
- – RK „Vojvodina Univereksport“ – Novi Sad
- – RK „Partizan Si&Si” – Beograd
- – RK „Partizan Si&Si” – Beograd
- – RK „Kolubara“ – Lazarevac
- – RK „Kolubara“ – Lazarevac
- – RK „Vojvodina Železničar“ – Novi Sad
- – RK „Partizan“ – Beograd
- – RK „Partizan“ – Beograd
- – RK „Železničar 1949“ – Niš
- – RK „Vojvodina“ – Novi Sad
- – RK „Metaloplastika“ – Šabac
- – MRK „Crvena Zvezda“ – Beograd
- – RK „Železničar 1949“ – Niš
Tehnička i organizaciona pitanja
Tehnički sastanak će biti održan u SUBOTU 23. marta 2019. u sportskoj hali„Smederevo―, u 15.00 časova. Prisustvo sastanku je obavezno za predstavnikeekipa i sva službena lica polufinalnih utakmica. Predstavnici ekipa trebada donesu dve garniture dresova za nastup (sa golmanskim), klupsku zastavu(dimenzije 2 X 1,2 metara) i popunjen obrazac 5. (sastav ekipe).
Tehnički sastanak za FINALNU UTAKMICU će biti održan u NEDELJU 24.marta 2019. u sportskoj hali „Smederevo―, u 16.00 časova. Prisustvo sastankuje obavezno za predstavnike ekipa finalista i sva službena lica finalneutakmice. Predstavnici ekipa treba da donesu dve garniture dresova za nastup(sa golmanskim), klupsku zastavu i popunjen obrazac 5. (sastav ekipe).
Izvod iz propozicija
Član 11.
Rukometni Kup Srbije (u daljem tekstu: Kup) za muške i ženske ekipe jezvanično takmičenje svih rukometnih klubova sa teritorije Republike Srbije. Pobednik u takmičenju za Kup stiče naziv pobednika Kup-a Srbije.
Član 12.
Takmičenje za Kup sprovodi se shodno odredbama Pravilnika o rukometnim takmičenjima. Pobednik određene utakmice je ona ekipa koja na toj utakmici postigne više golova. Ukoliko se utakmica, koja se igra po jednostrukom kup sistemu, u regularnom vremenu (2h30 minuta) završi bez pobednika pristupa se izvođenju sedmeraca, u skladu sa Međunarodnim pravilima rukometne igre, sve dok se ne dobije pobednik utakmice. Samo u finalnoj utakmici Kup-a (regionalnog i nacionalnog), koja se igra po jednostrukom kup sistemu, u slučaju nerešenog rezultata u regularnom vremenuutakmice (2 h 30 minuta), igra se produžetak od 2 h 5 minuta. Ukoliko se u finalnoj utakmici ni posle produžetka ne dobije pobednik, pristupa se izvođenju sedmeraca u skladu sa Međunarodnim pravilima rukometne igre, sve dok se ne dobije pobednik.
Član 13.
Završnica Kupa na državnom nivou – finalni turnir (polufinale i finale) se odigrava turnirski po jednostrukom kup sistemu, u kojoj učestvuju pobednici 1/4 finalnih utakmica.
Član 14.
Prvostepeni organ za sprovođenje Kupa na regionalnom nivou je nadležni organ organizacija iz člana 3. stav 1. Pravilnika o rukometnim takmičenjima RSS, a na državnom nivou Takmičarska komisija RSS.
Član 20.
Na jednoj utakmici, svaka ekipa u svom sastavu može da ima najviše 16 igrača. Pravo nastupa imaju samo licencirani pojedinci. Sve izdate licence objavljuju se u Službenom glasilu RSS.
Član 21.
Na utakmicama klubovi (ekipe) nastupaju u dresovima svojih klupskih boja, naznačenim u adresaru klubova. U slučaju istih klupskih boja, prednost ima domaća ekipa. Svi igrači jedne ekipe moraju da nastupe u jednoobraznoj i urednoj sportsko odeći, pri čemu su dresovi ili markeri igrača koji obavljaju funkciju golmana takođe jednoobrazni i različite boje od dresova ostalih igrača. Dresovi moraju da imaju propisane brojeve, na leđima veličine najmanje 20 cm i na prsima veličine najmanje 10 cm, a ukoliko su dresovi šareni, brojevi moraju da se nalaze na jednobojnoj podlozi. Brojevi na dresovima moraju da se slažu sa brojevima unetim u zapisnik. Kapiteni ekipa na rukavu dresa oko nadlaktice moraju da nose kapitensku traku vidljive boje, različite od boje dresova, širine najmanje 4 cm.Zvaničnici ekipa, iz člana 19. stav 2. ovih Propozicija, moraju da nose odeću različite boje od boje dresova protivničke ekipe, a na utakmicama ekipa iz prvog stepena takmičenja moraju da nose prikladnu i jednoobraznu odeću, u skladu sa Kodeksom oblačenja koji propisuje Direktor lige.
Član 30.
Prvostepeni organ je obavezan da po svim podnetim prijavama i prigovorima rešenje donese u roku predviđenom odredbama Pravilnika o rukometnim takmičenjima, s tim da je prvostepeni organ za sprovođenje Kupa dužan je da rešenje donese najkasnije do termina naredne utakmice zainteresovane strane.
Član 31.
Protiv rešenja prvostepenog organa, nezadovoljna strana može podneti žalbu Komisiji za žalbe RSS, u skladu sa odredbama Pravilnika o rukometnim takmičenjima. Prilikom ocene blagovremenosti podnošenja žalbe uzeće se u obzir datum na poštanskom žigu. Rok za podnošenje žalbe na rešenje prvostepenog organa za sprovođenje Kupa je 12 časova od prijema prvostepenog rešenja koje se saopštava objavljivanjem na internet sajtu RSS ili dostavljanjem putem elektronske pošte. Rok za rešavanje po žalbi na rešenje provostepenog organa je najkasnije do termina naredne utakmice zainteresovane strane.
Raspored utakmica sa delegiranjem
Polufinale: Utakmica 1 – 23.03.2019 – 17:00
Dinamo – Metaloplastika
Sudije: Milenko Alimpić/Zdravko Crnjanski
Delegat: Jovica Tulać
Kontrolor: Zoran Tijanić
Zapisničar/merilac vremena: Vladimir Ognjanović/Duško Popović
Polufinale: Utakmica 2 – 23.03.2019 – 19:30
Radnički 1964 – Vojvodina
Sudije: Darko Stefanović/Branislav Nenadić
Delegat: Aleksandar Tasić
Kontrolor: Zoran Đuričić
Zapisničar/merilac vremena: Vladimir Ognjanović/Duško Popović
Finale: 24.03.2019 – 18:00
Pobednik utakmice 1 – Pobednik utakmice 2
Sudije: Srđan Milosavljević/Goran Kovač
Delegat: Jovan Popadić
Kontrolor: Milan Rakić
Zapisničar/merilac vremena: Redžep Morina/Dejan Pavlović
Informacije o ulaznicama
Cena ulaznice za finalni turnir Kupa Srbije 2019 za muškarce je 200,00 dinara. Ulaznice se mogu kupiti od četvrtka 21.03.2019 godine u periodu od 08:00 do 22:00 časa, kao i pre početka utakmica u subotu i nedelju na biletarnici sportske hale „Smederevo―. Ukoliko učesnici finalnog turnira imaju potrebe za rezervaciju ulaznica, trebovanje poslati na nenad_martic@yahoo.com najkasnije do četvrtka 23.03.2019. godine do 12:00 časova.
Procedure pre utakmice
Spiker najavljuje državnu zastavu i u tom trenutku dete je iznosi na koplju i zauzima položaj kao na slici. Nakon toga spiker najavljuje zastavu RSS koju četiri deteta iznose i zauzimaju položaj iza državne zastave kao na slici. Kada spiker najavljuje ekipu A, u isto vreme iz hodnika izlaze sudija A, za njim deca koja nose zastavu ekipe A, a zatim igrači i staju u nizu iza svoje zastave. Zatim spiker najavljuje ekipu B, u isto vreme iz hodnika izlaze sudija B, za njim deca koja nose zastavu ekipe B, u prolazu pozdravljaju igrače ekipe A i staju u nizu iza svoje zastave.
Odbrojavanje:
– 15.00 Sudije vrše žrebanje
– 12.00 Ekipe odlaze u svlačionice
– 10.15 Sudije, deca sa zastavama i ekipe spremne za izlazak
– 10.00 Dete sa zastavom Republike Srbije izlazi na teren
– 09.30 Deca sa zastavom RSS izlaze na teren
– 09.00 Izlazak ekipe A na teren
– 08.30 Izlazak ekipe B na teren
– 08.00 Predstavljanje ekipe A (iz zapisnika)
– 06.15 Predstavljanje ekipe B (iz zapisnika)
– 04.30 Predstavljanje službenih lica
– 04.00 Intoniranje himne Republike Srbije
– 02.30 Završne pripreme ekipa za meč
Procedure posle utakmice
Po završenoj utakmici, ekipe se postrojavaju na sredini terena za igru (kaopre početka) da pozdrave gledaoce i međusobno se pozdravljaju kao pre početka utakmice.
Ceremonija dodele pehara i medalja
Nakon pozdravljanja, igrači odlaze u hodnik. Ceremonija počinje fanfarama. Iz hodnika deca iznose zastavu RSS i staju na sredinu terena. SPIKER najavljuje finalistu Kupa Srbije 2019 za muškarce. U isto vreme iz hodnika deca iznose zastavu finaliste na teren i staju sa jedne strane terena. Prate ih igrači (ne čekaju da ih spiker prozove, već kreću odmah za klupskom zastavom) i staju u nizu iza svoje zastave. SPIKER najavljuje pobednika Kupa Srbije 2019 za muškarce. U isto vreme iz hodnika deca iznose zastavu pobednika Kupa na teren i staju sa druge strane terena. Prate ih igrači (ne čekaju da ih spiker prozove, već kreću odmah za klupskom zastavom) i staju u nizu iza svoje zastave IGRAČI I STRUČNI ŠTAB PRILIKOM DODELA MEDALJA I PEHARA STOJE ISKLJUČIVO U NIZU (kako je prikazano na slici) ZBOG POTREBA TV PRENOSA.
Službena saoštenja
Takmičarska komisija RSS, postupajući kao prvostepeni disciplinski organ u smislu odredbe čl.75 st.2 Disciplinskog pravilnika RSS, a na osnovu Izveštaja delegata Mandić Ivana, te uvida u video zapis utakmice, u skraćenom disciplinskom postupku protiv RK „Vojvodina― iz Novog Sada, zbog disciplinskih prekršaja iz čl.139 st.1 tč. 8 te tč. 22 DP RSS, dana 19.03.2019. godine, doneo je REŠENJE RK „VOJVODINA“ iz Novog Sada ODGOVORAN JE ŠTO JE : Na utakmici 1/4 finala KUP-a Srbije za muškarce koja je odigrana dana 17.03.2019. godine u Novom Sadu, između ekipa RK „Vojvodina― iz Novog Sada i RK „Železničar 1949― iz Niša, u 24-om minutu utakmice, sa dela tribine iznad zapisničkog stola, gde su sedeli navijači domaće ekipe, na zapisnički sto bačena plastična flašica vode. Uvidom u video zapis utakmice, konstatovano je da domaćin nije obezbedio zaštitni paravan iznad zapisničkog stola, što je umnogome olakšalo da do ovog incidenta dođe, čime je: RK „Vojvodina― iz Novog Sada, izvršio disciplinski prekršaj iz čl. 139 st.1 tč.8, te čl. 139 st.1 tč.22 Disciplinskog pravilnika RSS, pa se u skladu sa čl.5, čl.37, čl.38, čl.39, čl.51, te čl. 139 st.2 Disciplinskog pravilnika RSS, UTVRĐUJU – za disciplinski prekršaj iz čl. 138 st. 1 tč. 8 DP RSS, novčana kazna u iznosu od 10.000,00 dinara, – za disciplinski prekršaj iz čl. 138 st. 1 tč. 22 DP RSS, novčana kazna u iznosu od 10.000,00 dinara, Zbog čega se: primenom odredbi čl.5, čl.37, čl.38, čl.39, čl.51, i čl.53 st.2 tč.2, te čl. 139 st.2 Disciplinskog pravilnika RSS KAŽNJAVA Na jedinstvenu novčanu kaznu u iznosu od 20.000,00 (dvadesethiljada) dinara koju je obavezan uplatiti na tekući račun RSS, 355-1029224-63, u roku od 8 (osam) dana, računajući od dana objave ovog rešenja. OBRAZLOŽENJE Delegat utakmice Ivan Mandić je u svom Izveštaju sa utakmice 1/4 finala KUP-a Srbije za muškarce koja je odigrana dana 17.03.2019. godine u Novom Sadu, između ekipa RK „Vojvodina― iz Novog Sada i RK „Železničar 1949― iz Niša, naveo da je u 24- om minutu utakmice, sa dela tribine iznad zapisničkog stola, gde su sedeli navijači domaće ekipe, na zapisnički sto bačena plastična flašica vode. Komisija je uvidom u video zapis utakmice, konstatovala da je klub načinio propust u organizaciji utakmice, definisan čl. 4 st.1 tč.9 Uputstva o sportskim objektima, obzirom da se tribina za publiku nalazi iza zapisničkog stola i da je klub bio u obavezi da zaštitnim paravanom obezbedi potpunu zaštitu rada zapisničkog stola, što u ovom slučaju nije urađeno. Obzirom da se radi o disciplinskim prekršajima koji su propisani čl.139 DP RSS, sproveden je skraćeni disciplinski postupak u smislu čl.134 DP RSS. Postupak je sproveden i ovo rešenje doneto bez održavanja rasprave i bez prethodnog saslušanja prijavljenog, jer prikupljeni dokazi u dovoljnoj meri ukazuju na postojanje navedenih disciplinskih prekršaja. U toku postupka je izvršen uvid u navedeni Izveštaj delegata, te uvid u video zapis navedene utakmice,pa je na osnovu tih dokaza utvrdđeno sledeće činjenično stanje: Na utakmici 1/4 finala KUP-a Srbije za muškarce koja je odigrana dana 17.03.2019. godine u Novom Sadu, između ekipa RK „Vojvodina― iz Novog Sada i RK „Železničar 1949― iz Niša, u 24-om minutu utakmice, sa dela tribine iznad zapisničkog stola, gde su sedeli navijači domaće ekipe, na zapisnički sto je bačena plastična flašica vode. Uvidom u video zapis utakmice, konstatovano je da domaćin nije obezbedio zaštitni paravan iznad zapisničkog stola, što je umnogome olakšalo da do ovog incidenta dođe. Navedeni dokazi su cenjeni i prihvaćeni u celosti smatrajući da nema osnova da se posumnja u tačnost istih. Zbog navedenog se u opisanim radnjama kluba sadrže sva obeležja disciplinskih prekršaja iz čl.139 st.1 tč.8, te čl.139 st.1 tč.22 Disciplinskog pravilnika RSS, zbog čega je proglašen odgovornim i kažnjen kao u dispozitivu ovog rešenja. Prilikom odlučivanja o vrsti i visini disciplinske sankcije vodilo se računa o odredbama čl.5, čl.37, čl.38, čl.39, čl.51, i čl.53, te čl. 139 st.1 tč.42 Disciplinskog pravilnika RSS, a pri odmeravanju kazne imala se u vidu visina zaprećene kazne i težina izvršenog prekršaja Kazna izrečena kao u dispozitivu ovog rešenja je izrečena sa uverenjem da će ista popravno delovati na kažnjeni klub i ujedno imati i vaspitni uticaj na druge klubove.POUKA O PRAVNOM LEKU: Protiv ovog rešenja se može izjaviti žalba, Komisiji za žalbe RSS, putem ovog prvostepenog organa, a u roku od 3 dana (čl.136 DP RSS) računajući od dana dostavljanja. Podnosilac žalbe je obavezan da uz žalbu priloži dokaz o uplati takse u iznosu od 24.000,00 dinara na tekući račun RSS br. 355-1029224-63 Ukoliko se žalba podnese bez istovremene uplate propisane takse, prvostepeni organ će žalbu odbaciti kao nedozvoljenu.
